Half negen ’s ochtends, ik zit aan mijn bureau en kijk uit het raam. Mijn overbuurman is aan zijn dagelijkse puzzel begonnen. Negen uur, mijn teams-overleg begint. Twaalf uur ’s middags, een rondje lopen. Vijf uur, de buurman
komt thuis van zijn werk, even zwaaien. Half zes, de stem van mijn vriend klinkt door het huis: “Ik ben thuis! Wat eten we?”
Ik ben Maud, vanaf dit nummer mag ik me officieel redactielid van Bouwfysica noemen en wat hierboven staat, dat is mijn nieuwe normaal: thuiswerken. “Kan je me horen?” is mijn nieuwe “hallo” en ik heb iedere collega
inmiddels wel van hun minst charmante camera hoek gezien. Wat ik mis zijn de gesprekken bij het koffiezetapparaat, daarmee wordt zoveel kennis overgedragen. Dat maakt een blad zoals dit juist extra belangrijk, een kijkje in waar iedereen binnen ons vakgebied nu mee bezig is. Ook al lezen we hem dan in het gezelschap van ons eigen koffiezetapparaat.
In dit nummer presenteren we de winnaar van de Kees van der Linden Prijs en hebben we een diverse collectie aan artikelen. We beginnen met de introductie van twee nieuwe modellen voor het meenemen het effect van de stedelijke omgeving op bezonningsmodellen voor zonnepanelen. Een volgend artikel presenteert een nieuwe kijk op het ontwerpen van trillingsarme gebouwconstructies. Ook kunt u lezen over hoe we een betere
COVID-19 risico inschatting kunnen doen in relatie tot de ventilatie in gebouwen, helemaal van deze tijd. Verder verdiepen we ons in akoestische camera’s en het daarmee lokaliseren van een bron. Het afstudeerartikel neemt u mee in het validatie proces van experimenten betreft de veiligheid van wooncomplexen 0n relatie tot interne rookverspreiding.
Wat denken jullie, worden deze nieuwe inzichten deel van het nieuwe normaal?
Heel veel leesplezier!
Maud Dohmen